Voor mijn behandeling bij Het Rughuis werd ik in eerste instantie behandeld op de pijnpoli. Dit mocht helaas niet baten en na een second opinion in België werd ik geopereerd. De hernia werd met succes weggehaald maar helaas bleek dat de zenuwbeschadiging naar mijn linkerarm niet meer beter zou worden.
De neurochirurg had tijdens de operatie ernstige artrose geconstateerd en na verder onderzoek bij de reumatoloog bleek ook ernstige discartrose in mijn onderrug aanwezig te zijn, dit verklaarde uiteraard de lage rugpijn. De reumatoloog verwees mij hiervoor naar de revalidatie arts.
Vanwege de lange wachttijden in het ziekenhuis boden zij me het revalidatie traject bij Het Rughuis aan, want hier zou ik al snel aan de slag kunnen gaan. Nadat mijn huisarts de verwijzing naar Het Rughuis had doorgestuurd werd ik al snel opgebeld door de secretaresse en kon ik al diezelfde week op informatie gesprek komen. Het gesprek was duidelijk en helder en ik maakte meteen de beslissing om het traject te gaan volgen.
Aan de slag
Hierna volgden al snel de intake afspraken en ik had meteen een goede klik met al mijn behandelaren. Wat ik altijd voor ogen heb gehouden is dat alle winst die ik uit dit traject zou behalen weer een stap vooruit zou zijn. Ik wist natuurlijk dat de behandelaren geen toverstokje zouden hebben en mij volledig pijnvrij konden krijgen, dit was ook niet het verwachtingspatroon van mij.
Een doel wat ik bijvoorbeeld voor ogen had was dat ik beter met “mijn pijn” wilde leren omgaan. Minder piekeren, bewuster omgaan met rustmomenten, leren om niet te hoge verwachtingen van mijzelf meer te hebben, geen schuldgevoel meer hebben als het een dag niet zou gaan zoals ik dat graag gewild zou hebben, maar vooral het accepteren van de Kim die ik nu ben, met mijn chronische pijn.
Tijdens een sessie met Felix kwam hij op het idee om als opdracht voor mijzelf een schilderij te maken aangezien schilderden een hobby van mij is waar ik ontspanning en heel belangrijk, een rustmoment uit kan halen. Zo kwam ik op het idee om het schilderij te maken waarbij ik mezelf afbeeld.
Het schilderij
De rode vlakken geven mijn pijn gebieden aan. Links is mijn slechte kant, de donkere kant vanwege de blijvende zenuwbeschadiging aan mijn linkerarm. Mijn hoofd kijkt richting de rechter kant, naar de zonnige kant, waarbij ik wil aangeven dat ik ondanks mijn pijn hoopvol en positief wil blijven.
Omdat mijn blik nog naar beneden gericht is geef ik hiermee aan dat ik er nog niet ben, maar wat niet is nog kan komen en de boodschap wat ik hiermee zou willen afgeven naar andere mensen is dat ik hoop dat wanneer je met welke pijn rondloopt, fysiek of mentaal, zoek hulp, neem contact op en maak een afspraak voor een informatie gesprek.
Mij heeft dit enorm geholpen, weliswaar misschien niet zo zeer fysiek, maar zeker wel mentaal gezien. Doordat ik nu beter mijn rustmomenten kan nemen, makkelijker kan afschakelen zal dit op langere termijn zeker resultaat gaan opleveren.
Daarom ook het schilderij met de tekst “take care of yourself”. Ik heb dit schilderij aan het einde van het traject gemaakt omdat ik hiermee alles kon laten zien waar het uiteindelijk om draait en wat ik hier zo goed geleerd heb gekregen.
Ik ben enorm gegroeid als persoon en ik heb mijzelf geaccepteerd zoals ik nu ben, met mijn chronische rug en nekpijn en kijk niet meer naar het verleden want het verleden is niet meer…
